شارنيوز- اخبار سقز

تا حدی غافلگیر شدم

شارنیوز: در ابتدا موفقیت‌تان را در هشتمین جشنواره‌ی تئاتر کردی تبریک می‌گوییم. شما جوایز بهترین بازیگری نقش اول زن و بهترین کارگردانی را گرفتید. هم‌چنین کار شما به عنوان نمایش برگزیده‌ برای حضور در جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر فجر انتخاب شد. پیش‌بینی چنین موفقیتی را می‌کردید؟ کریمیان: از شما ممنونم. من هم به نوبه‌ی خودم به خاطر پوشش رسانه‌ای خوبی که در جشنواره داشتید به شما خسته نباشید می‌گویم. امیدوارم همواره در کارتان موفق باشید. باید بگویم تمام تلاشم را برای ارائه‌ی یک کار خوب و قابل قبول به کار گرفته‌بودم و می‌دانستم که رقابت سختی در پیش دارم، ولی راستش را بخواهید خودم هم تا حدی غافلگیر شدم؛ خصوصاً هنگامی که کارم به عنوان نمایش منتخب برای حضور در جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر فجر برگزیده شد. شارنیوز: ایده‌ی «ره‌شدانه‌وه‌ی سپی و چه‌ند خه‌ونیک» چگونه شکل گرفت؟ کریمیان: به عنوان یک زن همواره نسبت به مشکلات و محدودیت‌هایی که زنان جامعه‌ی ما به آن گرفتارند و بخش‌های زیادی از آن نیز ریشه‌های تاریخی دارد حساس بوده‌ام و به آن‌ها فکر کرده‌ام. از سوی دیگر معتقدم عرصه‌ی فرهنگ مناسب‌ترین جا برای مطرح کردن و به چالش کشیدن این گرفتاری‌ها و مسایل است. ایده‌ی این کار از درون چنین نگرشی و از حدود یک سال پیش شکل گرفت. اغراق نمی‌کنم اگر بگویم متن کارم را ده‌ها بار و شاید بیشتر نوشتم و پاره کردم تا نهایتاً در یک پروسه‌ی هفت یا هشت ماهه پردازش شد و به شکل کنونی درآمد. در مصاحبه با بولتن جشنواره نیز گفتم که بارها دیالوگ‌ها، میزانسن، طراحی صحنه، لباس، موسیقی و… را در محیط خانه‌ام تمرین و یا مرور کرده‌ام. من در سقز متولد و بزرگ شده‌ام اما به این دلیل که در حال حاضر در تهران زندگی می‌کنم و روابط گسترده‌ای نیز با هنرمندان و دست‌اندرکاران حوزه‌ی نمایش ندارم تا حد زیادی از بهره‌مندی از نظرات راهگشای بسیاری از دوستان و هم‌چنین فضاهای کاری مرتبط با تئاتر کردی محروم بودم به همین دلیل نیز ناچار شدم علاوه بر نوشتن متن، کارگردانی و بازیگری کار را هم خودم به عهده بگیرم. متأسفانه فشار و سختی بسیاری را تحمل کردم و حقیقتاً اگر حمایت‌ها و تشویق‌های همسرم نبود در همان اوائل از ادامه‌ی کار باز می‌ماندم که در همین‌جا از صبر و متانت‌اش تشکر می‌کنم. شارنیوز: کمی در مورد محتوای کارتان بگویید؟ کریمیان: توضیح شفاهی متن به دلیل ویژگی‌های ساختاری آن کمی مشکل است. اما به طور کلی می‌توانم بگویم شخصیت اول نمایش زنی است نویسنده به نام «ئه‌وین» که در منزل خود و در یک موقعیت روانی پیچیده و ناخواسته به بازکاوی روابط خود با همسرش و نوع تعریفی که از یکدیگر دارند مشغول می‌شود. از رهگذر چنین روایتی کسان دیگری نیز مطرح می‌شوند که نوع حضورشان (البته با بازی خود ئه‌وین) به تدریج گستره‌ی افکار، باورها، سلایق و حتا توانمندی‌های این دو نفر را برای مخاطب ارزیابی می‌کند و محدودیت‌های تاریخی و ساختاری حضور زنان در زندگی اجتماعی را به نقد و چالش می‌کشد. هم‌چنان که دیدید نمایش تنها یک بازیگر دارد که بار تمامی روایت نیز (با حضور در نقش‌های مختلف) بر دوش اوست. شارنیوز: بازی سخت و نفس‌گیری داشتید آن‌هم در حدود پنجاه دقیقه و با ارائه‌ی نقش‌های مختلف. با توجه به سابقه‌ی کمی که در عرصه‌ی نمایش و خصوصاً بازیگری دارید چگونه از عهده‌ی این کار برآمدید؟ کریمیان: بله به‌راستی سخت بود، به همین خاطر تمرینات فشرده و بسیار سختی داشتم، البته چون خودم نویسنده بودم و به لحاظ عاطفی با متن ارتباط مستقیمی داشتم باز بهتر بود ولی در کل از بازی‌ام راضی بودم و از این بابت خوشحالم. در ضمن همان‌طور که اشاره کردید در حوزه‌ی تئاتر سابقه‌ی قابل توجهی ندارم اما همواره پیگیر این هنر زیبا بوده و به آن علاقه داشته‌ام. شاید لازم باشد کم کم به فکر غنی‌تر کردن کارنامه‌ام در این رابطه باشم. شارنیوز: یعنی از حالا ایده‌ی جدید دیگری برای کار دارید؟ کریمیان: نه با این سرعت، چون فعلاً باید به فکر اجرای کارم در جشنواره‌ی فجر باشم که با توجه به موقعیت و جایگاه آن تا حد زیادی نگران و مضطربم. به بازبینی دقیق‌تر، رفع نواقص و تمرینات بیشتری نیاز دارم. اما از یک چیز مطمئنم و این‌که در کارهای بعدی‌ام حتماً با یک اکیپ حرفه‌ای کار می‌کنم و سراغ سختی‌های کار یک نفره نمی‌روم. فکر می‌کنم این تصمیم کیفیت و ارزش بیشتری در پی داشته باشد. شارنیوز: به‌طور کلی سطح کیفی جشنواره‌ی هشتم را به لحاظ کارهای ارائه شده چگونه ارزیابی می‌کنید؟ کریمیان: آثار خوبی ارائه شده‌بود اگرچه مخاطبانی هم بودند که از کیفیت جشنواره و پایین بودن سطح آن نسبت به دوره‌های گذشته ناراضی بودند. به‌طور کلی من از جشنواره راضی بودم البته نه به این خاطر که کارم برگزیده شد بلکه به این دلیل که بضاعت تئاتر ما حداقل برای این دوره در این سطح بود و باید با این واقعیت کنار آمد. اگر هم کسانی به این واقعیت معترضند شاید باید ضعف‌ها را بیرون از حوزه‌ی جشنواره‌ها پیگیری و نقد کنند. جشنواره‌ها به نوعی و تا حد زیادی آیینه‌ی اتفاقات هنری جامعه هستند. شارنیوز: پس از اجرای موفق شما زمزمه‌هایی در جشنواره به گوش می‌رسید مبنی بر این‌که کارتان از تهران حمایت می‌شود و… این بحث‌ها چقدر واقعیت داشت؟ کریمیان: این بحث‌ها بی انصافی بزرگی است. آن‌هایی که از نزدیک من را می‌شناسند به خوبی می‌دانند که برای این کار چه سختی‌هایی کشیدم که بخش اعظم آن نیز به دلیل همین عدم حمایت‌هایی بود که متأسفانه امروزه مرسوم شده‌است. وقتی این بحث را شنیدم بسیار ناراحت شدم و از آسیب‌هایی که در این ارتباط وجود دارد و بی اخلاقی‌هایی که این‌چنین ساده روا داشته می‌شود متأسف شدم. متأسفانه در طول حضورم در سقز تا زمان شروع جشنواره با بی مهری‌های دیگری نیز روبرو شدم که دلیل بسیاری از آن‌ها را نمی‌فهمم و دلیلی هم برای بازگویی‌شان نمی‌بینم. به هر حال امیدوارم اخلاق حرفه‌ای در عرصه‌ی هنر و خصوصاً تئاتر ما نیز رعایت شود چون به خصوص ما زنان برای ادامه‌ی حضورمان در حوزه‌ی هنر به وجود آن نیاز داریم. شارنیوز: از شما برای حضور در شارنیوز و قبول این گفتگو متشکریم و برایتان آرزوی موفقیت روزافزون داریم. کریمیان: من هم از شما سپاسگزارم. موفق باشید.کد خبر: 5477